Oczywiście jako autor tekstu i reżyser nie byłbym wiarygodny, gdybym pisał czy było dobrze, czy nie. Patrzyłem zresztą na spektakl z zupełnie innej perspektywy. Dla mnie najważniejsze jest to, że po piątkowym wieczorze nabrałem pewności, że jesteśmy teatrem - prawdziwym teatrem. Zmierzyliśmy się z pełnokrwistym dramatem i wygraliśmy. Po pierwszych opiniach publiczności wiem, że zgromadzeni na sali widzowie zobaczyli to, co chciałem, aby ujrzeli. Świetnie się bawili, nie zapominając przy tym, że tak naprawdę nakreślony na scenie obraz prowincji jest gorzki, bardzo gorzki.
To wszystko napawa mnie optymizmem, gdy patrzę w przyszłość. Wiem, że jesteśmy na poczatku drogi i przed nami lata nauki, ale wiem też, że za kilka lat to inni będa się uczyć od nas.
